رهبران ضلالت

اشاره

پيروزي معاويه قدرت طلب بعد از فتنه ي حكميت مشخصه ي اصلي اسلام داري در حكمراني اسلامي، مبارزه گرديد، نه تفكر و اساس، يارگيري و جلب طرفدار و هواخواه، تحريك عقده هاي روحي مردم بيش از استحقاق طلب بود، نه تعميق انديشه ي اصيل اسلامي و بالا بردن سطح فكر و فرهنگ مردم. فعاليت هاي حساب شده ي بازمانده هاي نفوذي هاي يهود مانند كعب الاحبارها سرنوشت اسلام را به آنجا هدايت مي كرد كه به نفع دودمان اموي مي بود و اگر هم از اصالت هاي اسلامي يا موقعيت صحابه ي پيامبر كه بر پيمان وفادار مانده بودند بهره مي گرفتند به صورت ابزاري بود نه يك هدف، تا بتوانند مقطعي از رسوائي پراكنده گوئي و پراكنده كاري جلوگيري كنند يا بكاهند. روزهاي نخست، سخت كوشان اموي در حاكميت پديد آمده در جنبش مي بودند و به صورت آژيتاتور سياسي - مذهبي عمل مي كردند نه به عنوان بنيان گذاران حكومتي سياسي در حكومت ديني. بررسي تاريخ نشان مي دهد مسئوليت داران اين حركت كودتائي اموي كه پيامبر اكرم (ص) به تبديل خلافت به سلطنت بعد از خود تعبير كرده بودند به سئوالات مخالفان خود جواب جدي قانع كننده نمي دادند، بلكه طراح سئوال بودند. زيرا عملكرد آنان با آنچه در دوران حيات پيامبر اكرم (ص) از خود